2. Dünya Savaşı’nda intihar bombacısı köpekler

2. Dünya Savaşı sırasında kurşunlar ve şarapnel parçaları havada uçuşurken, Rus Ordusu, Almanları kontrol altında tutabilmek için yeni ve etik olarak oldukça şüpheli bir taktik geliştirdiler: intihar bombacısı köpekler. 

Köpekleri patlayıcılarla donatarak düşman tanklarını ve tabii kendilerini de yok etmek üzere eğittiler.

Alman araçlarının zırhlı araçları çevik ve güçlüydü, ve onları durdurmak için dinamik silahlara ihtiyaç vardı. Peki köpek kamikazeler bu durumda gerçekten etkili miydi?

Köpek mayınlar olarak da bilinen bu “anti-tank köpekler” o dönemde asırlık düşüncelere meydan okumaktaydı.

Çok eski zamanlardan beri savaşlarda görev alan köpekler, Sovyetler Birliği tarafından da 1924 yılından beri daha az zararlı görevlerde kullanılıyordu.

Ancak 1930 yılında, onları canlı bomba olarak kullanma fikrini geliştirdiler ve dört ayaklı dostlarımıza giydirilebilir patlayıcılar tasarladılar.

1935 yılında Kızıl Ordu, ilk anti-tank köpek bölümünü kurdu.

Yani intihar bombacısı köpekler birimini.

Köpekler, göğüs tasmalarına bağlanan ufak paket ya da kutulardaki patlayıcılarla eğitiliyordu.

Hareket eden bir hedefe yönelerek dişleriyle çektikleri bir ipin aktive edeceği saatli bombayı hedefte bırakmaları öngörülüyordu.

Ancak “ne yazık ki” köpekler kimi zaman patlayıcıyla birlikte geri dönüyorlardı.

İlgili yazı: I. Dünya Savaşı Döneminde Köpekler

Bu terslik, başarısızlık varsayılarak sistem basitleştirildi. Köpekler düşman aracıyla temas ettikleri anda, kumanda kolu aşağı inecek ve bombalar patlayacaktı.

Düşman araç ve köpek parçacıklara ayrılacaktı.

Bu eğitim sırasında köpekler aç bırakılıyor ve yemekler tankların altına saklanıyordu. Aç kalan köpekler yemek aramak için tankların altına gitmeye koşullandırılıyordu.

Doğu cephesinde savaş şiddetlenince, köpeklerin kullanımı da arttır. 1941 yazında 30 kadar bombacı köpek ön cephelere getirildi.

Çoğunluğu Alman Çoban Köpeği olan bu köpekler savaşta ne kadar etkili olmuştu? Çok değil.

Köpekler kısa zamanda Sovyet tanklarının dizel-motor kokusunu Almanlar’ın petrol kokusundan ayırt etmeye başladılar ve hareket eden, tanıdık olmayan top ateşi sesi çıkaran bu cisimlerin altına girmeyi reddettiler.

Tankların yanına kadar gidip altına girmeden durmalarını bekleyen ısrarcı köpekler vuruluyordu. Cephelere geri dönen köpekler ise Sovyet askerlerinin ölmelerine ve/ya yaralanmalarına sebep oluyorlardı.

Bu köpekler cepheye girmeden vurulmak zorundaydı, bu durum da eğitmenleri yeni köpekler eğitmekten uzaklaştırıyordu.

Ön cephede yer alan 30 köpekten yalnızca 4 tanesi Alman tanklarını patlatmayı başarabilmişti.

6 tanesi Sovyet siperlerine geri dönerken patlamış ve 3 tanesi de Almanlar tarafından vurulmuş, kimileri de esir alınmıştı.

Alman ordusu, esir aldıkları köpekler sayesinde intihar köpeklerinden haberdar oldular ve bu son derece acıklı ve yetersiz programa önlem olarak sahalarına giren her köpeği vurdular.

İntihar bombacısı köpekler başarılı olduğu anlar da oldu elbet. Örneğin Kursk Savaşı’nda 16 köpek, 12 Alman tankını kullanılamaz hale getirdi.

Tabii bunlar hem uzun aralıklarla hem de çok nadir gerçekleşen “başarı”lardı.

Scribol, Soviet Empire