Eylül 2014’te, davranış uzmanı veteriner Sophia Yin 48 yaşında intihar etmişti.
Kitapları çok satan, konusunda duayen olan Dr. Yin, pozitif pekiştirme yöntemi hakkında geliştirdiği metodlar köpek davranışı biliminde çığır atlanmasını sağlamış bir bilim insanıydı.
Ve işte belki de, hayvanlara kendini bu kadar adamış olmak Dr. Yin’i kendi hayatını sonlandırmaya itmişti. Dr. Yin’in en yakınları davranış bilimcisinin şefkat yorgunluğundan muzdarip olduğunu belirttiler.
Ölümünün ardından Huffington Post’ta çıkan haberde, Dr. Yin’in köpek davranışı hakkında dünyaya kattıklarının azımsanamayacak kadar mühim olduğunun altı çizilmişti.
Şefkat Yorgunluğu Nedir?
Tulane Travmatoloji Enstitüsü’nden Charles Figely, Ph.D verdiği tanıma göre şefkat yorgunluğu:
“Travma görmüş ya da acı çeken hayvanların ve insanların bakımını üstlenenlerin geçirdikleri stres yüzünden yaşadıkları duygusal tükenme.
İkincil-travmatik stres bozukluğu (İTSB) olarak da bilinen şevkat yorgunluğu depresyona ve intihar düşüncelerine sebep olabiliyor. İTSB’dan mağdur olanların sayısı oldukça fazla ve Dr. Yin yaşadığı bunalımda yalnız değil.”
Veterinerler üzerinde yapılan akıl sağlığı anketinin bulgularına göre, her altı veterinerden biri intihar etmeyi aklından geçirmiş.
Yakın zamanda yayımlanan bir başka araştırmaya göre, hayvan kurtarma işlerinde çalışanların intihar oranı bir milyon çalışanda 5.3 ortalamasında.
Amerika’da yapılan bu çalışma, bu rakamın çok yüksek olduğunu ve Amerikan işçilerinin ulusal intihar oranının ortalama 1 milyonda 1.5 olduğunu belirtiyor.
İster barınaklarda çalışan bir görevli ister küçük bir kasabada veteriner, ister dünyaca tanınmış bir hayvan davranış bilimi uzmanı olun, yaptığınız iş her gün şefkatle ama etkili bir şekilde acı çeken ve yardıma muhtaç olanların taleplerini karşılamak olunca, şefkat yorgunluğu yaptığınız işin bir sonucu oluyor.
Delaware’de barınak direktörü olan Justina Calgiano’un açıkladığı gibi “Hayvan bakımı ve kurtarmasında çalışan insanlar için kişisel sınırlar çizmek çok zor, çünkü yaptığımız bizim için sadece bir “iş” değil, sanki bir din gibi”.
Her ne kadar başarı hikayeleri, hayvanların ömürlük yuvalar bulması kendini bu işe adamışları bu uğurda yollarına devam etmelerini sağlasa da, o dönemde hayvanların çekmiş olduğu acılara şahit olmak bile bakımını üstlenenlerde stres yaratıyor.
Ne yazık ki mutlu sonla biten hikayeler her zaman mümkün değil. Tıbbi nedenler, davranış sorunları ve yer sıkıntısı yüzünden bir çok hayvan kurtarılamıyor.
Her ne kadar kurtarma işinde çalışanlar için kendilerine zaman ayırmaları ve stresle mücadele etmelerini tavsiye etmek en kolay öneri gibi gelse de, gerçek bu kadar basit değil.
Bunun da en önemli sebebi, hayvan bakımı ve kurtarması ile ilgilenenler için bu işler genelde gönüllü yaptıkları bir iş ve hayatlarını geçindirmek için çalıştıkları ayrı bir kariyerleri var. Bu da demek ki boş zamanlarını bu işe adamış insanların, kendilerine ayıracak zamanları kalmıyor.
Ayrıca, ihtiyacı olan hayvanlara geçici yuva bulmak çok zor bir iş.
Kurtarma işinde çalışanlar ve veterinerler bu durumda kendi evlerine ihtiyaç duyan hayvanları almak durumunda kalıyorlar.
Ve ne yazık ki genelde bunlar geçmişte yaşamış oldukları travmalar yüzünden davranış bozuklukları ve/ya tıbbi sorunları olan hayvanlar.
Hayvanlar için çok derin şefkat besleyen kişiler sırtlarına çok büyük yük alıyorlar
Hayvanlar kendi adlarına konuşamadıkları için, kişisel sınırlarını aşarak ihtiyaç duyan bu hayvanlara ses olmak zorunda hissediyorlar.
Yaptıkları işte başarılı olmalarını sağlayan empati, hayvanlara sevgi ve kendini adama aslında bu işe baş koymuşları kolay incinebilir kılıyor.
Kendilerine zaman ayırmakta zorlanan bu insanların, bir şekilde dışarıdan destek alması çok mühim.
Ülkemizde, yaşanılan psikolojik rahatsızlıkları konuşmak hala bir tabu olsa da, bu tip bunalımlarla tek başına mücadele etmek de çok zor.
Hayvan bakımı ve kurtarması ile ilgilenenlerin yaşadıkları şefkat yorgunluğu gerçek bir sorun ve gerekli yardımları almaları, onlar ve onların sevenleri için çok mühim.
Barkpost